Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

     28 Οκτωβρίου 1940                                          

 Σχολ. Έτος 2012-2013

ΚΑΛΑΘΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Δ/ΝΤΗΣ 12/Θ ΔΗΜ. ΣΧ.ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ
               
                               Νιώσε ίσαμε το βάθος της καρδιάς
                               Οι ήρωες του κόσμου τι σημαίνουν
                               Και πόσα εσύ σ’ αυτούς χρωστάς
                               Και τι από σένα εκείνοι περιμένουν.
  Σεβάσμιοι ιερείς, κύριοι εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, κυρίες και κύριοι, αγαπητά μας παιδιά, αγαπητοί μας μαθητές.
Είναι πάντα δύσκολο να δώσει κανείς με λόγια εκείνο που νιώθει στην καρδιά κι είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο όταν αυτό είναι τόσο μεγάλο και τόσο δυνατό. Τα λόγια φτωχαίνουν, οι φράσεις δεν το χωρούν.
Η 28η Οκτωβρίου ανήκει στις κορυφαίες στιγμές της πατρίδας μας.
Γιορτάζουμε σήμερα την εποποιία που έγραψαν πάνω στις κορφές της Πίνδου οι μαχητές του 40. Γιορτάζουμε για μια ακόμα φορά το θρυλικό «ΟΧΙ» που αντέταξε ο λαός μας στη φασιστική πρόκληση. Γιορτάζουμε και τιμούμε σήμερα όσους έδωσαν τα ζωή τους για τη λευτεριά της Πατρίδας, καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης.
Τιμάμε τους αγωνιστές που βρίσκονται ακόμα ανάμεσά μας. Αυτοί έπραξαν το χρέος τους.
Κι εμείς κάθε χρόνο, από συνήθεια πιότερο, αυτή τη μέρα, προσπαθούμε με λόγια φτωχά και χιλιοειπωμένα, να μιλήσουμε για την σημασία του αγώνα τους. Τη σημασία  της σημαντικότερης μέρας της νεότερης ιστορίας μας. Λόγια που έχαναν την αξία τους μέσα στα πλαίσια μιας τυποποιημένης εκδήλωσης. Λόγια που κανείς δεν άκουγε τις περισσότερες φορές, μα κι αν τα’ άκουγε γρήγορα τα λησμονούσε. Μα η σημερινή επέτειος  νομίζω, κάτω από τις ιδιαίτερες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που βιώνει ό λαός μας, αποκτά ένα άλλο νόημα, και άλλο περιεχόμενο.  Σήμερα  η πατρίδα μας περνά στιγμές δύσκολές, όχι γιατί κάποιος άλλος λαός επιβουλεύεται την εθνική μας ανεξαρτησία, όχι γιατί κάποιος  άλλος λαός μας κήρυξε τον πόλεμο  αλλά γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να σταθούμε απέναντι σ’ έναν απείρως μεγαλύτερο και επικίνδυνο αντίπαλο !!! Τον εαυτό μας. Και είναι αυτός ο ίδιος ο εαυτός μας που ιστορικά μεγαλούργησε όταν βρέθηκε ενωμένος  στις πιο σημαντικές  ιστορικές του στιγμές  κι είναι αυτός ο ίδιος ο εαυτός μας που ξέπεσε φέροντας την καταστροφή  με την πτώση του, όταν η διχόνοια  νίκησε την ομόνοια και την ομοψυχία.
Ορατά είναι και σήμερα τα σημάδια, ίσως περισσότερο από ποτέ,  μιας τέτοιας κοινωνικής και πολιτικής παρακμής. Τα σημάδια ενός  λαού έντονα διχασμένου.  Ενός λαού που πιστεύει ή δεν πιστεύει στα μνημόνια, μα ενός λαού που φαίνεται να μην πιστεύει περισσότερο στον εαυτό του. Ενός λαού που φαίνεται να έχασε την έννοια της πατρίδας αφαιρώντας την από την λίστα των κοινωνικών του αξιών για να την αντικαταστήσει με έναν άκρατο ατομικό ευδαιμονισμό. Έναν λαό που φαίνεται να είναι περισσότερο  στο «εγώ» παρά στο «εμείς».
Κυρίες και κύριοι
Σήμερα δεν μπορούμε να σταθούμε μονάχα σε πανηγυρικούς και  θριαμβολογίες. Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει επιτέλους να συνδέσουμε μέσα μας το παρελθόν με το παρόν. Να το συνδέσουμε, όχι ως μεμονωμένες στιγμές, αλλά ως μια συνέχεια και αφού σταθούμε στις υψηλές εθνικές μας στιγμές απ’ τη μια και  αφού διδαχθούμε απ’ τα παθήματά μας, από την άλλη,  ως λαός και ως έθνος να σταθούμε στέρεα στο παρόν, αποκτώντας την απαραίτητη αυτογνωσία, ώστε  να σχεδιάσουμε με ασφάλεια το μέλλον μας. Γιατί τούτο  νομίζω απαιτούν από μας  οι αγωνιστές του 40. Να σκύψουμε μ άλλα λόγια στη θυσία τους ο καθένας από μας και όλοι μαζί, και να αντλήσουμε κάθε προβληματισμό και κάθε ερέθισμα που ήθελε χρησιμέψει στη δική μας ζωή,για το δικό μας αγώνα, που καθημερινά και αδιάκοπα συνεχίζεται. Είναι χρέος κάθε γενιάς για τις νέες και νέους της πατρίδας μας.
 Αγαπητά μας παιδιά
Είναι ανάγκη σήμερα να θυμηθούμε ως λαός  και να μνημονέψουμε με πνευματική έξαρση την δόξα των ηρώων του 40. Είναι ανάγκη σήμερα να θυμηθούμε τον τρόπο που δέχθηκε το μήνυμα του υπέρτατου χρέους, εκείνος ο λαός του 40 και που δεν δίστασε να αντιμετωπίσει, με ακμαίο και υψηλό φρόνημα την έσχατη θυσία που ζητούσε η πατρίδα. Αντιτάσσοντας στην τρομερή δύναμη των όπλων  του εχθρού την ευψυχία των παιδιών του. Τα πολεμικά δεδομένα του εχθρού τα αντιμετώπισε η ευστροφία του νου, η πρωτοβουλία ατόμου και το απαράμιλλο πνεύμα της θυσίας των Ελλήνων. Στην προσταγή του καθήκοντος πρόθυμα υπάκουσε η καρδιά και πειθάρχησε ο νους. Οι αγωνιστές του 40 βγήκαν στο μέτωπο θωρακισμένοι πάνω απ’ όλα με πίστη στις μεγάλες αξίες και τα πανανθρώπινα αιτήματα της ελευθερίας, της ειρήνης, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού του ανθρωπίνου προσώπου. Ο ελληνικός λαός για μια ακόμα φορά , κλήθηκε από την ιστορική αναγκαιότητα να δώσει μαθήματα γοήτρου, ψυχικής αντοχής εσωτερικής ευαισθησίας παιδείας και δημοκρατίας. Τηρουμένων των αναλογιών, ίσως και σήμερα καλούμαστε να πράξουμε το ίδιο. Ο πόλεμος εκείνος του 40 πρόσβαλε την ίδια του την οντότητα, απαλλοτρίωνε αιώνια κεκτημένα, αμφισβητούσε την υπαρξιακή του ιδιοσυστασία την υπαγορευμένη από την αγάπη για την Πατρίδα και την εν Χριστώ ελευθερία.
Όμως, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να εξαντληθεί ποτέ στην υπερήφανη άρνηση του κακού. Έχουμε χρέος να προχωρήσουμε  και στην υπερήφανη κατάφαση του αγαθού, και μετά το μεγάλο ΟΧΙ να πούμε  το μεγάλο ΝΑΙ. Δεν φτάνει η άρνηση. Δε μπορούμε να σταματήσουμε στο ΟΧΙ. Πρέπει να πάμε πιο πέρα. Χρειαζόμαστε πια επειγόντως, μια νέα συσχέτιση της πνευματικής μας ζωής και της εθνικής μας ιστορίας.
 Ύστερα από τους αμυνόμενους «απολογητές» χρειαζόμαστε τους δημιουργούς «πατέρες» και καλούμαστε εμείς  να βρούμε το μεγάλο ΝΑΙ, και να το πούμε.
 Το βαθύτερο πνεύμα του 40 και ιδιαίτερα η συνολική Εθνική Αντίσταση δεν πρέπει να μας εμπνέει  μονάχα σε ώρες πολέμου. Πρέπει να είναι ο οδηγός μας σε κάθε ειρηνική και αναγεννητική μας προσπάθεια. Χρέος μας η πνευματική μας ανανέωση.  Να ξεφύγουμε απ’ την τυποποίηση τόσο στη στάση, και τον τόνο όσο στο λόγο και στις εκδηλώσεις μας. Απαιτείται πλέον σήμερα όσο ποτέ μια ανανέωση σε βάθος από όλους και από τους νέους και από τους παλιούς. Ν’ ακούσουμε  με τον ίδιο τρόπο τη φωνή της Ιστορίας μας. Μας δείχνει το μέτρο των δυνατοτήτων μας, μας φανερώνει που μπορούμε να φτάσουμε και τι μπορούμε να πετύχουμε. Η Ιστορία είναι ο καθρέφτης του χαρακτήρα μας, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αυτογνωσία. Το έπος του 40 είναι η ιερή παρακαταθήκη της γενιάς μας, το τιμιότερο που μπορούμε ν’ αφήσουμε στις επερχόμενες γενιές.
 Αγαπητοί μας μαθητές
Ας μάθετε αληθινά για το 40. Πρέπει μα ξέρετε. Για τις γυναίκες τις Πίνδου, για τα παιδιά που εκτελέστηκαν μέσα στα οχυρά της Μακεδονίας, για το αγώνα της αντίστασης μέσα στην κατοχή, όχι μονάχα ενάντια στις σφαίρες  αλλά ενάντια στα τρομερά όπλα της πείνας, της στέρησης και της διαφθοράς των συνειδήσεων.
Ας κοιτάξει ο καθένας από μας, βαθιά μέσα του, αναγνωρίζοντας όλα εκείνα που η γενιά του Σαράντα  μας κληροδότησε, και τότε θα’ ναι σίγουρο πως ο λαός αυτός, παρά τις πληγές και τα τραύματα που φέρει, είναι προορισμένος να ζήσει. Και θα ζήσει!!!
 Αθάνατη γενιά του Σαράντα!
Δεχθείτε σήμερα τον άπειρο σεβασμό και την υπερηφάνειά μας για σας. Δεχθείτε την πίστη μας στα ιδανικά της ελευθερίας και της ειρήνης.
Γονατίζουμε νοερά στους τάφους σας και αντί για νεκρολούλουδα, λόγια του ποιητή, ψιθηριστά  σας λέμε:
                       Σε πλάκες από μάρμαρο της Πάρου
                       μεγάλη, λαξεμένη, ωδή Πινδάρου
                       Πρέπει σε σας!!!! Αψηφητές  του Χάρου.
                       Εκεί ψηλά στης Πίνδου κάθε κόχη
                       Με το αίμα σας εγράψατε το «ΟΧΙ»
 Ευχαριστώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου