Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ












Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

     28 Οκτωβρίου 1940                                          

 Σχολ. Έτος 2012-2013

ΚΑΛΑΘΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Δ/ΝΤΗΣ 12/Θ ΔΗΜ. ΣΧ.ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ
               
                               Νιώσε ίσαμε το βάθος της καρδιάς
                               Οι ήρωες του κόσμου τι σημαίνουν
                               Και πόσα εσύ σ’ αυτούς χρωστάς
                               Και τι από σένα εκείνοι περιμένουν.
  Σεβάσμιοι ιερείς, κύριοι εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, κυρίες και κύριοι, αγαπητά μας παιδιά, αγαπητοί μας μαθητές.
Είναι πάντα δύσκολο να δώσει κανείς με λόγια εκείνο που νιώθει στην καρδιά κι είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο όταν αυτό είναι τόσο μεγάλο και τόσο δυνατό. Τα λόγια φτωχαίνουν, οι φράσεις δεν το χωρούν.
Η 28η Οκτωβρίου ανήκει στις κορυφαίες στιγμές της πατρίδας μας.
Γιορτάζουμε σήμερα την εποποιία που έγραψαν πάνω στις κορφές της Πίνδου οι μαχητές του 40. Γιορτάζουμε για μια ακόμα φορά το θρυλικό «ΟΧΙ» που αντέταξε ο λαός μας στη φασιστική πρόκληση. Γιορτάζουμε και τιμούμε σήμερα όσους έδωσαν τα ζωή τους για τη λευτεριά της Πατρίδας, καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης.
Τιμάμε τους αγωνιστές που βρίσκονται ακόμα ανάμεσά μας. Αυτοί έπραξαν το χρέος τους.
Κι εμείς κάθε χρόνο, από συνήθεια πιότερο, αυτή τη μέρα, προσπαθούμε με λόγια φτωχά και χιλιοειπωμένα, να μιλήσουμε για την σημασία του αγώνα τους. Τη σημασία  της σημαντικότερης μέρας της νεότερης ιστορίας μας. Λόγια που έχαναν την αξία τους μέσα στα πλαίσια μιας τυποποιημένης εκδήλωσης. Λόγια που κανείς δεν άκουγε τις περισσότερες φορές, μα κι αν τα’ άκουγε γρήγορα τα λησμονούσε. Μα η σημερινή επέτειος  νομίζω, κάτω από τις ιδιαίτερες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που βιώνει ό λαός μας, αποκτά ένα άλλο νόημα, και άλλο περιεχόμενο.  Σήμερα  η πατρίδα μας περνά στιγμές δύσκολές, όχι γιατί κάποιος άλλος λαός επιβουλεύεται την εθνική μας ανεξαρτησία, όχι γιατί κάποιος  άλλος λαός μας κήρυξε τον πόλεμο  αλλά γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να σταθούμε απέναντι σ’ έναν απείρως μεγαλύτερο και επικίνδυνο αντίπαλο !!! Τον εαυτό μας. Και είναι αυτός ο ίδιος ο εαυτός μας που ιστορικά μεγαλούργησε όταν βρέθηκε ενωμένος  στις πιο σημαντικές  ιστορικές του στιγμές  κι είναι αυτός ο ίδιος ο εαυτός μας που ξέπεσε φέροντας την καταστροφή  με την πτώση του, όταν η διχόνοια  νίκησε την ομόνοια και την ομοψυχία.
Ορατά είναι και σήμερα τα σημάδια, ίσως περισσότερο από ποτέ,  μιας τέτοιας κοινωνικής και πολιτικής παρακμής. Τα σημάδια ενός  λαού έντονα διχασμένου.  Ενός λαού που πιστεύει ή δεν πιστεύει στα μνημόνια, μα ενός λαού που φαίνεται να μην πιστεύει περισσότερο στον εαυτό του. Ενός λαού που φαίνεται να έχασε την έννοια της πατρίδας αφαιρώντας την από την λίστα των κοινωνικών του αξιών για να την αντικαταστήσει με έναν άκρατο ατομικό ευδαιμονισμό. Έναν λαό που φαίνεται να είναι περισσότερο  στο «εγώ» παρά στο «εμείς».
Κυρίες και κύριοι
Σήμερα δεν μπορούμε να σταθούμε μονάχα σε πανηγυρικούς και  θριαμβολογίες. Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει επιτέλους να συνδέσουμε μέσα μας το παρελθόν με το παρόν. Να το συνδέσουμε, όχι ως μεμονωμένες στιγμές, αλλά ως μια συνέχεια και αφού σταθούμε στις υψηλές εθνικές μας στιγμές απ’ τη μια και  αφού διδαχθούμε απ’ τα παθήματά μας, από την άλλη,  ως λαός και ως έθνος να σταθούμε στέρεα στο παρόν, αποκτώντας την απαραίτητη αυτογνωσία, ώστε  να σχεδιάσουμε με ασφάλεια το μέλλον μας. Γιατί τούτο  νομίζω απαιτούν από μας  οι αγωνιστές του 40. Να σκύψουμε μ άλλα λόγια στη θυσία τους ο καθένας από μας και όλοι μαζί, και να αντλήσουμε κάθε προβληματισμό και κάθε ερέθισμα που ήθελε χρησιμέψει στη δική μας ζωή,για το δικό μας αγώνα, που καθημερινά και αδιάκοπα συνεχίζεται. Είναι χρέος κάθε γενιάς για τις νέες και νέους της πατρίδας μας.
 Αγαπητά μας παιδιά
Είναι ανάγκη σήμερα να θυμηθούμε ως λαός  και να μνημονέψουμε με πνευματική έξαρση την δόξα των ηρώων του 40. Είναι ανάγκη σήμερα να θυμηθούμε τον τρόπο που δέχθηκε το μήνυμα του υπέρτατου χρέους, εκείνος ο λαός του 40 και που δεν δίστασε να αντιμετωπίσει, με ακμαίο και υψηλό φρόνημα την έσχατη θυσία που ζητούσε η πατρίδα. Αντιτάσσοντας στην τρομερή δύναμη των όπλων  του εχθρού την ευψυχία των παιδιών του. Τα πολεμικά δεδομένα του εχθρού τα αντιμετώπισε η ευστροφία του νου, η πρωτοβουλία ατόμου και το απαράμιλλο πνεύμα της θυσίας των Ελλήνων. Στην προσταγή του καθήκοντος πρόθυμα υπάκουσε η καρδιά και πειθάρχησε ο νους. Οι αγωνιστές του 40 βγήκαν στο μέτωπο θωρακισμένοι πάνω απ’ όλα με πίστη στις μεγάλες αξίες και τα πανανθρώπινα αιτήματα της ελευθερίας, της ειρήνης, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού του ανθρωπίνου προσώπου. Ο ελληνικός λαός για μια ακόμα φορά , κλήθηκε από την ιστορική αναγκαιότητα να δώσει μαθήματα γοήτρου, ψυχικής αντοχής εσωτερικής ευαισθησίας παιδείας και δημοκρατίας. Τηρουμένων των αναλογιών, ίσως και σήμερα καλούμαστε να πράξουμε το ίδιο. Ο πόλεμος εκείνος του 40 πρόσβαλε την ίδια του την οντότητα, απαλλοτρίωνε αιώνια κεκτημένα, αμφισβητούσε την υπαρξιακή του ιδιοσυστασία την υπαγορευμένη από την αγάπη για την Πατρίδα και την εν Χριστώ ελευθερία.
Όμως, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να εξαντληθεί ποτέ στην υπερήφανη άρνηση του κακού. Έχουμε χρέος να προχωρήσουμε  και στην υπερήφανη κατάφαση του αγαθού, και μετά το μεγάλο ΟΧΙ να πούμε  το μεγάλο ΝΑΙ. Δεν φτάνει η άρνηση. Δε μπορούμε να σταματήσουμε στο ΟΧΙ. Πρέπει να πάμε πιο πέρα. Χρειαζόμαστε πια επειγόντως, μια νέα συσχέτιση της πνευματικής μας ζωής και της εθνικής μας ιστορίας.
 Ύστερα από τους αμυνόμενους «απολογητές» χρειαζόμαστε τους δημιουργούς «πατέρες» και καλούμαστε εμείς  να βρούμε το μεγάλο ΝΑΙ, και να το πούμε.
 Το βαθύτερο πνεύμα του 40 και ιδιαίτερα η συνολική Εθνική Αντίσταση δεν πρέπει να μας εμπνέει  μονάχα σε ώρες πολέμου. Πρέπει να είναι ο οδηγός μας σε κάθε ειρηνική και αναγεννητική μας προσπάθεια. Χρέος μας η πνευματική μας ανανέωση.  Να ξεφύγουμε απ’ την τυποποίηση τόσο στη στάση, και τον τόνο όσο στο λόγο και στις εκδηλώσεις μας. Απαιτείται πλέον σήμερα όσο ποτέ μια ανανέωση σε βάθος από όλους και από τους νέους και από τους παλιούς. Ν’ ακούσουμε  με τον ίδιο τρόπο τη φωνή της Ιστορίας μας. Μας δείχνει το μέτρο των δυνατοτήτων μας, μας φανερώνει που μπορούμε να φτάσουμε και τι μπορούμε να πετύχουμε. Η Ιστορία είναι ο καθρέφτης του χαρακτήρα μας, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αυτογνωσία. Το έπος του 40 είναι η ιερή παρακαταθήκη της γενιάς μας, το τιμιότερο που μπορούμε ν’ αφήσουμε στις επερχόμενες γενιές.
 Αγαπητοί μας μαθητές
Ας μάθετε αληθινά για το 40. Πρέπει μα ξέρετε. Για τις γυναίκες τις Πίνδου, για τα παιδιά που εκτελέστηκαν μέσα στα οχυρά της Μακεδονίας, για το αγώνα της αντίστασης μέσα στην κατοχή, όχι μονάχα ενάντια στις σφαίρες  αλλά ενάντια στα τρομερά όπλα της πείνας, της στέρησης και της διαφθοράς των συνειδήσεων.
Ας κοιτάξει ο καθένας από μας, βαθιά μέσα του, αναγνωρίζοντας όλα εκείνα που η γενιά του Σαράντα  μας κληροδότησε, και τότε θα’ ναι σίγουρο πως ο λαός αυτός, παρά τις πληγές και τα τραύματα που φέρει, είναι προορισμένος να ζήσει. Και θα ζήσει!!!
 Αθάνατη γενιά του Σαράντα!
Δεχθείτε σήμερα τον άπειρο σεβασμό και την υπερηφάνειά μας για σας. Δεχθείτε την πίστη μας στα ιδανικά της ελευθερίας και της ειρήνης.
Γονατίζουμε νοερά στους τάφους σας και αντί για νεκρολούλουδα, λόγια του ποιητή, ψιθηριστά  σας λέμε:
                       Σε πλάκες από μάρμαρο της Πάρου
                       μεγάλη, λαξεμένη, ωδή Πινδάρου
                       Πρέπει σε σας!!!! Αψηφητές  του Χάρου.
                       Εκεί ψηλά στης Πίνδου κάθε κόχη
                       Με το αίμα σας εγράψατε το «ΟΧΙ»
 Ευχαριστώ

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012. ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΠΑΡΕΛΑΥΝΕΙ


Με την καθιερωμένη μαθητιή παρέλαση συμμετείχε και το σχολείο μας, - οι τρεις μεγάλες τάξεις, -  στις εορταστικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της εθνικής μας εορτής της
28ης  Οκτωβρίου.

Στις φωτογραφίες στιγμιότυπα από την παρελαση.








Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΑΦΙΕΡΩΜΑ





Το έπος του 1940 με την φλογισμένη πένα των Ελλήνων ποιητών.

Το έπος του 1940, από τον χρωστήρα των Ελλήνων ζωγράφων..

με ένα κλικ παραπάνω  επετειακά ποιήματα



Το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου και το έπος του ‘40




Εξαιρετική είναι η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι Έλληνες, όταν καλούν στην μνήμη τους αναμνήσεις από τα ένδοξα γεγονότα του 1940. Πράγματι τα μεγάλα και φωτεινά αυτά γεγονότα, επισφράγισαν με ανεξίτηλη δόξα την ιστορική πορεία του έθνους μας.

Το ελληνικό Έθνος αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, το οποίο αντέταξε ο Ελληνικός λαός κατά τον βαθύ όρθρο της ιστορικής εκείνης ημέρας.

Ήταν η αρχή μιας εκστρατείας που ονομάστηκε «Έπος» που κάλυψε ένα ένδοξο μέρος της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας μας.

Η γενιά του '40 απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι το ιερό πάθος για την ελευθερία της Πατρίδας είναι υπέρτατο καθήκον όλων των Ελλήνων, που επανειλημμένα το έχουν αποδείξει κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ύπαρξής τους και δεν θα σταματήσουν να το αποδεικνύουν, όσο υπάρχουν, σε αυτή την όμορφη χώρα.

Πως όμως φτάσαμε στην ιστορική ημερομηνία της 28ης Οκτωβρίου 1940; Η απάντηση βρίσκεται στη μελέτη των αιτίων που οδήγησαν ολόκληρη την ανθρωπότητα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.


Η εποχή που μεσολαβεί ανάμεσα στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους (1918-1939) αποτελεί για την Ευρώπη και για την Ελλάδα μια περίοδο συνεχών ανακατατάξεων. Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Ιταλία σύμμαχος των οποίων ήταν και η Ελλάδα αναδείχθηκαν νικητές στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία αποτελούσαν τους ηττημένους.

Οι συνθήκες ειρήνης που υπογράφηκαν ήταν εξοντωτικές για τους νικημένους. Δυσβάσταχτες πολεμικές αποζημιώσεις, διανομή των αποικιών των ηττημένων μεταξύ των νικητών και αφαίρεση εδαφών ήταν μερικές μόνο από τις ρυθμίσεις που επιβλήθηκαν το 1919.

Με τέτοιες μεθόδους οι νικητές κατέστρεφαν ουσιαστικά τη δυνατότητα οικονομικής ανόρθωσης όλης της Ευρώπης και δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για νέο πόλεμο. Οι προσδοκίες για ένα κόσμο ειρηνικό αποδεικνύονταν στην πράξη ανίσχυρες μπροστά στη βουλιμία των εθνικισμών και των οικονομικών υπολογισμών. Η Κοινωνία των Εθνών δημιούργημα των συνθηκών ειρήνης έγινε καταφύγιο των αδυνάτων και πεδίο ανταγωνισμού των ισχυρών.

Η Γερμανία και η Ιταλία ήταν δυο χώρες στις οποίες το παλαιό πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να επιβιώσει. Η Ιταλία μαστίζονταν από υπερπληθυσμό, από έλλειψη επενδύσεων στην οικονομία, ενώ η διαφθορά απλωνόταν σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής. Η Γερμανία καταδικασμένη να πληρώνει κάθε χρόνο πολεμικές αποζημιώσεις στους νικητές, μεγαλύτερες από το εθνικό ακαθάριστο προϊόν, μαστιζόταν μέχρι το 1933 από ανεργία, αποβιομηχάνιση, ενώ ο εκτός ελέγχου πληθωρισμός έκανε απαγορευτική ακόμη και τη σκέψη για επενδύσεις.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να γεννηθούν και να αποκτήσουν απήχηση στα κράτη αυτά ακραία κινήματα που δεν αναγνώριζαν τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στην Ιταλία ο Μουσολίνι δημιούργησε το φασιστικό κόμμα και στη Γερμανία ο Χίτλερ το Εθνικοσοσιαλιστικό / ναζιστικό κόμμα. Η ρητορεία των δυο ανδρών στρεφόταν κατά των κεφαλαιούχων και κατά των ξένων. Ταυτόχρονα υπόσχονται στις εξαθλιωμένες μάζες ότι η άνοδός τους στην εξουσία θα σημάνει τη λήξη των προβλημάτων τους, αφού το κράτος θα υπερασπίζεται τα συμφέροντά και τα δικαιώματά τους στις διαμάχες με τους κεφαλαιούχους.

Οι φασίστες του Μουσολίνι στην Ιταλία θα καταλάβουν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1923, ενώ στη Γερμανία ο Χίτλερ θα νικήσει στις εκλογές του 1933 βασιζόμενος στις ψήφους των ανέργων και των εξαθλιωμένων εργατών και αγροτών. Και στα δυο κράτη η κοινωνική πρόνοια τέθηκε στο περιθώριο. Οι δυο άνδρες αρχίζουν να εξοπλίζουν τους στρατούς τους με νέα οπλικά συστήματα, ενώ εκπονούν σχέδια για την ανάδειξη της Γερμανίας και της Ιταλίας σε υπερδυνάμεις σε βάρος των υπολοίπων.

Από το 1935 πυκνώνουν τα σύννεφα στα Βαλκάνια. Η Ιταλία αυξάνει την επιθετικότητά της. Ο Μουσολίνι ονειρεύεται την εξάπλωση της ιταλικής κυριαρχίας σε όλη τη Μεσόγειο. Ονειρεύεται το Mare nostrum, τη Μεσόγειο ως μια ιταλική λίμνη. Επιτίθεται καταλαμβάνει διαδοχικά την Αβησσυνία, τη Λιβύη και την Αλβανία.

Τα βαλκανικά κράτη ανησυχούν και η Αγγλία, ευαίσθητη σε αυτή την περιοχή της Ευρώπης βγαίνει από την επιφυλακτικότητά της. Η Αγγλία και η Γαλλία προσφέρουν την εγγύησή τους στη Ρουμανία και στην Ελλάδα εναντίον ενδεχόμενης ιταλικής επίθεσης. Η Βουλγαρία προτιμά να συνταχθεί με τη Γερμανία και την Ιταλία που έχουν συστήσει τις δυνάμεις του Άξονα.


Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 και αφού ο Χίτλερ έχει προσαρτήσει την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία, ο γερμανικός στρατός εισβάλλει στην Πολωνία. Η Αγγλία και η Γαλλία κηρύσσουν τον πόλεμο στη Γερμανία. Η Σοβιετική Ένωση, που έχει υπογράψει τον Αύγουστο του 1939 το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (με το οποίο τα συμβαλλόμενα μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μην εμπλακούν σε πόλεμο μεταξύ τους και συμφωνούν στην προσάρτηση των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης) εισβάλλει και αυτή αρχικά στην Πολωνία και αργότερα στη Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία και Φιλανδία.

Ακολούθως ο γερμανικός στρατός καταλαμβάνει τη Δανία, τη Νορβηγία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, εισβάλλει στη Γαλλία, ενώ ο Χίτλερ σκέπτεται να πραγματοποιήσει απόβαση στη Μεγάλη Βρετανία. Όμως η αγγλική αντίσταση καθ' όλη τη διάρκεια του θέρους του 1940, αναγκάζει τον Χίτλερ να εγκαταλείψει προσωρινά τα σχέδια για απόβαση και να στρέψει το ενδιαφέρον του στα Βαλκάνια.

Ο πόλεμος στην Ελλάδα

Τα βαλκανικά κράτη φοβούμενα μη βρεθούν στο δρόμο της θύελλας, άλλα κηρύσσουν ουδετερότητα και άλλα κάνουν επίδειξη καλής διαγωγής, η Ελλάδα όμως διαπιστώνει ότι όλο μεγαλώνει η δραματική της απομόνωση, άρα και το βάρος της ευθύνης της, απέναντι στις παραδόσεις της και την ιστορία της. 

Στο επακολουθήσαν χρονικό διάστημα, εντάθηκαν οι προσπάθειες αποκοιμίσεως της Ελλάδας και από τους δύο εταίρους του Άξονα. Η Ιταλία συνέχιζε να προετοιμάζεται για την παραβίαση της ελληνικής ανεξαρτησίας, όμως η αιφνιδιαστική έναρξη του πολέμου από τον Χίτλερ και οι κεραυνοβόλες επιτυχίες του στα πεδία των μαχών την έκαναν να χάσει τη ψυχραιμία της και να επιχειρήσει και αυτή κάτι εντυπωσιακό, ώστε να προλάβει να επωφεληθεί, αισθανόμενη το τέλος του πολέμου. 

Ακολούθησε μια προσπάθεια από τον Μουσολίνι εξερεθισμού της Ελλάδας και αναζήτησης αφορμών, ρυθμισμένη με μαθηματική ακρίβεια ώστε να ακολουθεί την ανιούσα και δεν έλειπαν και οι προκλήσεις:

  • Βομβαρδισμός ελληνικών πολεμικών πλοίων, συμπεριλαμβανομένου του αντιτορπιλικού Ύδρα. 

  • Συνεχής παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου. 

  • Ο ιταλικός τύπος δημοσιεύει με εντυπωσιακούς τίτλους, ότι "ο μέγας Αλβανός πατριώτης Νταούτ Χότζα δολοφονήθηκε στην ελληνοαλβανική μεθόριο από Έλληνες πράκτορες". (Ο Νταούτ Χότζα ήταν ληστής επικηρυγμένος προ εικοσαετίας, σκοτώθηκε σε καυγά από δύο Αλβανούς, τους οποίους μάλιστα προ διμήνου είχαν συλλάβει οι ελληνικές Αρχές). 

  • Ο γνωστός δημοσιογράφος Γκάιντα, φερέφωνο του φασιστικού κόμματος, την 14 Αυγούστου, με άρθρο του στον κατευθυνόμενο ιταλικό τύπο έδινε το γενικό σύνθημα: Γενική επίθεση κατά της Ελλάδος. Η Ιταλία πλέον είχε αποβάλει το προσωπείο. 

Την επομένη, 15 Αυγούστου, ακολούθησε ο άνανδρος τορπιλισμός του καταδρομικού ΕΛΛΗ στο λιμάνι της Τήνου.



Αυτή η τελευταία πρόκληση, ιερόσυλη πράξη, εγκαινίασε συμβολικά την επίθεση εναντίον της Ελλάδος και χρωμάτισε με ιερότητα τον αγώνα που ακολούθησε. 
Από της 22 Οκτωβρίου, στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ρώμης, ο Τσιάνο, αρχίζει να συντάσσει το περιλάλητο τελεσίγραφο, που προορίζετο για την ελληνική Κυβέρνηση, το οποίο δεν άφηνε περιθώρια για διέξοδο, παρά μόνο "ή αποδοχή της κατοχής ή εκτέλεση επίθεσης". 

Το ελληνικό Γενικό Επιτελείο δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την άμυνα της χώρας, όπως ακριβώς θα επιθυμούσε, κυρίως για δύο λόγους: 

Κάθε σημαντική κινητοποίηση, θα σήμαινε πρόκληση στον Μουσολίνι. 
Η πρωτοβουλία ενάρξεως των επιχειρήσεων ανήκε στην Ιταλία, που όμως ήταν άγνωστο πότε θα εκδηλωθεί και μια επιστράτευση, με πιθανή μακροχρόνια αναμονή, θα έφθειρε το ηθικό των στρατευμένων αλλά και την οικονομία της χώρας. 

Το Ιταλικό τελεσίγραφο

Στις 3 τα μεσάνυχτα της 28ης Οκτωβρίου ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα κόμης Γκράτσι επιδίδει στον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά το παρακάτω τελεσίγραφο:

(απόσπασμα)
... Η ουδετερότης της Ελλάδος απέβη ολονέν και περισσότερον απλώς και καθαρώς φαινομενική. Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην πίπτει πρωτίστως επί της Αγγλίας και επί της προθέσεώς της όπως περιπλέκη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον. Η Ιταλική Κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της Ελληνικής Κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλη το ελληνικόν έδαφος, ή τουλάχιστον να επιτρέψη όπως το ελληνικόν έδαφος μεταβληθή εις βάσιν πολεμικής δράσεως εναντίον της Ιταλίας. Τούτο δεν θα ηδύνατο να οδηγήση ή εις μίαν ένοπλον ρήξιν μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδος, ρήξιν την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνησις έχει πάσαν πρόθεσιν να αποφύγη.

Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν -ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθή εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι. Τα στρατεύματα ταύτα δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και η Ιταλική Κυβέρνησις δεν προτίθεται ποσώς, δια της προσωρινής κατοχής στρατηγικών τινών σημείων, επιβαλλομένης υπό της ανάγκης των περιστάσεων και εχούσης καθαρώς αμυντικόν χαρακτήρα, να θίξη οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.
Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αυτή δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αυτή θα καμφθή δια των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου.


Το ιταλικό τελεσίγραφο με το οποίο ο Μουσολίνι ζητούσε την ελεύθερη δίοδο των ιταλικών στρατευμάτων απορρίπτεται εκ στόματος Ιωάννη Μεταξά χωρίς συζήτηση.

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία, μη αναγνωρίζουσα εις ημάς το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι 'Ελληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν, και μου ανεκοίνωσεν ότι, προς κατάληψιν αυτών, η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. 'Όλον το 'Έθνος ας εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα. τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών.
Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ

Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν που εκδόθηκε από τον αρχιστράτηγο Παπάγο, έδωσε το έναυσμα για το ξεκίνημα μιας από τις λαμπρότερες και ενδοξότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας:





Ο ελληνικός λαός δεν γνώριζε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου τι είχε προηγηθεί από τις 3 το πρωί στην οικία του πρωθυπουργού, ούτε τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και όμως, όταν την 6η πρωινή ώρα οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την Αθήνα, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους σαν να περίμενε ακριβώς την στιγμή να βροντοφωνάξει το ιστορικό "ΟΧΙ", καθολική επιλογή που δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν διαφορετική.

Πανηγυρισμοί και ζητωκραυγές δεν θα περίμενε κανείς ανήμερα της ανακήρυξης ενός πολέμου. Κι όμως, μια διάθεση πανηγυρισμού και ευφορίας ξεχύθηκε στον αττικό ουρανό από ένα κόσμο που είχε κατακλύσει τους δρόμους και που αισθανόταν να τον καλούν με το όνομά του, για να προστατεύσει τα τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του. Η είδηση έτρεχε από στόμα σε στόμα σαν την αναγγελία κάποιου χαρμόσυνου γεγονότος "Πόλεμος! Οι Ιταλοί εισβάλλουν!". Τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, υπερηφάνεια, φιλότιμο, λεβεντιά, αγανάκτηση, περιφρόνηση, και μάλιστα όχι μόνο από αυτούς που έτρεχαν να καταταγούν, αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό, που και αυτός αργότερα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον αγώνα. 

Κάτι μεγάλο ορθωνόταν στην Ελλάδα τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου που εάν το έβλεπε ο υπερόπτης Ιταλός δικτάτορας, θα προτιμούσε να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Αλβανικό έδαφος και να αναθεωρήσει όλα τα επιχειρησιακά του σχέδια. 
Πανηγυρική ήταν η ατμόσφαιρα στους δρόμους και στους σταθμούς των τραίνων όπου η μια μετά την άλλη αναχωρούσαν γεμάτες χαμογελαστούς στρατιώτες οι αμαξοστοιχίες προς το Μέτωπο.

Παρά τον γενικό ενθουσιασμό και εθνική υπερηφάνεια που ένιωθαν οι Έλληνες φαντάροι δεν πρέπει να πιστέψει κανείς πως η πορεία του ελληνικού στρατού προς το μέτωπο ήταν εύκολη υπόθεση.  Ο νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης καταγράφει τη δική του μαρτυρία για τις κακουχίες και τα βάσανα που αντιμετώπισε ο ηρωικός Έλληνας στρατιώτης:


Η πορεία των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων προς το Μέτωπο ήταν γεμάτη κακουχίες. 'Όμως ο βαρύς χειμώνας, ο ενθουσιασμός του ελληνικού στρατού και τα βουνά της Αλβανίας επιτρέπουν στους 'Ελληνες όχι μόνον να αντιμετωπίσουν την επίθεση με ιταλική επιτυχία, αλλά και να περάσουν αμέσως στην αντεπίθεση. 

H επίλεκτη μεραρχία των Ιταλών Τζούλια άρχισε στις απόκρημνες βουνοκορφές της βόρειας Πίνδου την επίθεσή της εναντίον της χώρας μας, για να προελάσει γρήγορα προς τα Γιάννενα, όπως πίστευε το Ιταλικό Επιτελείο, και να διευκολύνει τον "άνετο περίπατο" των υπολοίπων ιταλικών μεραρχιών προς την Αθήνα. Η έκπληξη όμως των "γενναίων" του Μουσολίνι γρήγορα μετατράπηκε σε απογοήτευση, όταν οι ταμπουρωμένοι 'Ελληνες φαντάροι των φυλακίων, δεν τους προσέφεραν την υποδοχή που ήθελαν, αλλά πυκνά πυρά. Αλήθεια τι υποδοχή περίμεναν; 

Ως γνωστό, το βάρος της άμυνας το έφερε η μεραρχία Ηπείρου, που είχε τη τύχη μόνη από τις μεγάλες δυνάμεις να υπερασπίζεται τη τιμή και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, με κύρια αποστολή "την κάλυψη της κεντρικής Ελλάδος από την κατεύθυνση Ιωάννινα - Ζυγός Μετσόβου" και δευτερεύουσα "την προάσπιση εθνικού εδάφους", και η οποία με απόφαση του διοικητή της υποστράτηγου Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, δεν εγκατέλειψε την προωθημένη αμυντική γραμμή και αγωνίσθηκε χωρίς να παραχωρήσει εθνικό έδαφος. 

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η ουσιαστική συμβολή στον αγώνα του ηρωικού αποσπάσματος του συνταγματάρχη Δαβάκη, που αμυνόμενος σθεναρά με λίγους στρατιώτες, με πενιχρά μέσα αλλά με μεγάλη αυτοθυσία, απέκρουσε τις αλλεπάλληλες επιθέσεις του εχθρού και έδωσε πολύτιμο χρόνο στον Ελληνικό στρατό να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί καταδιώκοντας τους εισβολείς πέρα από τα Αλβανικά σύνορα, στα ιστορικά χώματα της Βορείου Ηπείρου. 

Κατά την αντεπίθεση της 1ης Νοεμβρίου, από το ηρωικό απόσπασμα Πίνδου επετεύχθη η ανακατάληψη της Γραμμής "Γύφτισσα - Οξυά" συνελήφθησαν τρεις Ιταλοί αξιωματικοί και διακόσιοι είκοσι δύο οπλίτες, και περιήλθαν στα ελληνικά τμήματα 140 άλογα και αρκετά εφόδια.

Στη δυτική Μακεδονία ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει στις 21 Νοεμβρίου την Κορυτσά, ενώ στον κεντρικό τομέα της βόρειας Πίνδου εξουδετερώνει μια ιταλική μεραρχία Αλπινιστών και στον παραλιακό τομέα, όπου οι Ιταλοί είχαν στην αρχή κατορθώσει να εισχωρήσουν σε μεγάλο βάθος, τους υποχρεώνει να εκκενώσουν την κοιλάδα του ποταμού Καλαμά. Στο τέλος του χρόνου οι Ιταλοί βρίσκονται απωθημένοι 60 χιλιόμετρα πέρα από τα ελληνικά σύνορα.

Η ιταλική αντεπίθεση που ξεκινά με την έναρξη του νέου έτους δεν έχει αποτέλεσμα. Ο ελληνικός στρατός θα μπει στο Πόγραδετς, στη Πρεμετή στο Αργυρόκαστρο, στη Χιμάρα, στους Αγίους Σαράντα. Σε διάστημα έξι μηνών οι Ιταλοί υφίστανται βαριές ήττες. Δεκαέξι ελληνικές μεραρχίες ακινητοποιούν στην Αλβανία εικοσιεπτά ιταλικές με εξοπλισμό πολύ ανώτερο των ελληνικών.

Ζωγράφοι όπως τον Αλέξανδρο Αλεξαντράκη αποτύπωσαν στον καμβά την εποποιία του ’40.  Ο ηρωικός Έλληνας στρατιώτης, ο ηρωικός μαχητής της Αλβανίας αποτυπώνεται πολύ εύστοχα στους πίνακες που βλέπουμε και το μεγαλείο της ψυχής του προβάλλει αγέρωχο και δυναμικό.

Το ’40 ανέδειξε τον Έλληνα ήρωα, τον ανδρείο Έλληνα που, στην ανάπαυλα της μάχης δεν διστάζει να χορέψει γύρω από ένα πυροβόλο.  Ο Έλληνας στρατιώτης χορεύει ακόμα και με το θάνατο και τον κατατροπώνει!

Στα μετόπισθεν, ρίγη ενθουσιασμού κατακλύζουν το λαό από τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού.  Ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους και πανηγυρίζει τις περίλαμπρες νίκες του στρατεύματος.

Οι γυναίκες πλέκουν ασταμάτητα κάλτσες για τους στρατιώτες, ο ηρωικός Εύζωνας της Αλβανίας πολεμά αντάμα με τον Λεωνίδα και τον Καραϊσκάκη και η Σοφία Βέμπο, η τραγουδίστρια της λευτεριάς, εξυμνεί τα ηρωικά παιδιά της Ελλάδας.     

Ακόμα και η πένα του γελοιογράφου σατιρίζει εύστοχα την αντιπαράθεση Ελλήνων και Ιταλών.  Το μεγαλείο, εντός εισαγωγικών, των στρατιών του Μουσολίνι παρουσιάζεται στα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων.  Ο Έλληνας Εύζωνας κατατροπώνει τους Ιταλούς φασίστες στην Πίνδο.

Συμβολή του ελληνικού ναυτικού και αεροπορίας στον αγώνα του ‘40

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί και η συμμετοχή στον αγώνα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, παρά την μεγάλη διαφορά που υπήρχε σε σχέση με το ιταλικό, σε αριθμό, θωράκιση, ταχύτητα, δύναμη πυρός και χρόνο πλεύσεως για τα υποβρύχια. Παρ' όλα αυτά τα ελληνικά σκάφη εξετέλεσαν τη δύσκολη αποστολή τους χωρίς σοβαρές απώλειες. Βύθισαν εχθρικά μεταφορικά χωρητικότητας αρκετών δεκάδων χιλιάδων τόνων και συνόδευσαν με επιτυχία τις στρατιωτικές αποστολές στο μέτωπο. Τα Χριστούγεννα, το υποβρύχιο "Παπανικολής" με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Ιατρίδη, προσέβαλε ιταλική νηοπομπή στα ανοιχτά της Αυλώνας, βυθίζοντας δύο μεταγωγικά 20.000 και 15.000 τόνων και διέφυγε παρά τον απηνή διωγμό από ιταλικά αντιτορπιλικά.

Λίγες ημέρες αργότερα το υποβρύχιο "Πρωτεύς" με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Χατζηκωνσταντή, βύθισε ιταλικό μεταγωγικό που μετέφερε στρατιωτικές δυνάμεις στην Αλβανία, για να βυθισθεί στη συνέχεια και το ίδιο αύτανδρο, έπειτα από εμβολισμό που δέχτηκε από ιταλικό αντιτορπιλικό. Την πρωτοχρονιά το υποβρύχιο "Λάμπρος Κατσώνης", με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Σπανίδη, πυρπόλησε ιταλικό πετρελαιοφόρο, ενώ το "Παπανικολής" βύθισε στα ανοιχτά του Μπρίντεζι ιταλικό μεταγωγικό. Ανάλογες επιτυχίες σημείωσαν το υποβρύχιο "Νηρεύς", το τορπιλοβόλο "Σφενδόνη", το αντιτορπιλικό "Ψαρά" και το υποβρύχιο "Τρίτων".

Για την αεροπορία, που όπως προαναφέρθηκε, είχε τα περισσότερα αεροσκάφη της παλαιά έως άχρηστα, με λιγοστά αεροδρόμια και ακατάλληλα για χρήση τον περισσότερο καιρό, με στοιχειώδη αντιαεροπορική άμυνα, δεν θα ήταν υπερβολή να γραφεί ότι στο βαθμό που λειτούργησε, αυτό οφειλόταν στην εξαιρετική ευψυχία των Ελλήνων αεροπόρων και μάλιστα με αξιοσημείωτες επιτυχίες. Έμειναν παροιμιώδεις οι πτήσεις των Ελλήνων αεροπόρων σε χαμηλό ύψος στις χαράδρες των βουνών, "στα μονοπάτια του ουρανού", και τα κατορθώματά τους, όπως του Υποσμηναγού Μικραλέξη ο οποίος αφού εξήντλησε τα πυρομαχικά του, κάρφωσε εκουσίως με τον έλικα του αεροσκάφους του το πηδάλιο ιταλικού βομβαρδιστικού το οποίο και κατέρριψε για να προσγειωθεί δίπλα στο πενταμελές ιταλικό πλήρωμα που είχε πέσει με αλεξίπτωτα, να το συλλάβει και να το οδηγήσει αιχμάλωτο στη στρατιωτική διοίκηση Θεσσαλονίκης.




Ο Χίτλερ βλέποντας τις διαδοχικές ήττες του ιταλικού στρατού αποφασίζει να επέμβει. Στέλνονται γερμανικές μηχανοκίνητες μεραρχίες στη Βουλγαρία, ενώ παράλληλα απευθύνεται τελεσίγραφο στη Γιουγκοσλαβία να παραχωρήσει το έδαφός της για να περάσει ο γερμανικός στρατός στην Ελλάδα. Η γιουγκοσλαβική άρνηση όμως δεν συνοδεύεται και από αντίστοιχη αντίδραση. Οι Γερμανοί τσακίζουν μέσα σε έξι μόνον ημέρες την αντίσταση των Γιουγκοσλάβων και στις 6 Απριλίου του 1941 οι γερμανικές μηχανοκίνητες μεραρχίες εισβάλλουν στο έδαφος της Ελλάδας ταυτόχρονα από τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία.

Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού στρατού βρίσκεται βαθιά μέσα στην Αλβανία και δεν μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του νέου εισβολέα. Παρά την αντίσταση των ηρωικών μαχητών της Μακεδονίας στα οχυρά Ρούπελ κατά μήκος της γραμμής Μεταξά, οι λίγες ελληνικές μονάδες που βρίσκονταν εκεί μαζί με βρετανικές δυνάμεις δεν μπορούν να ανακόψουν την προέλαση των χιτλερικών στρατευμάτων. Η κυβέρνηση και ο βασιλιάς εγκαταλείπουν τη χώρα, ενώ η στρατιωτική ηγεσία συνθηκολογεί στις 24 Απριλίου.

Καθώς τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941 ο ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών εκπέμπει για τελευταία φορά ελεύθερος:


Ταυτόχρονα με την άφιξη του κατακτητή στην Αθήνα η συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί.




Η αντίσταση κατά των Γερμανών μεταφέρεται στην Κρήτη. Οι Γερμανοί για να καταλάβουν την Κρήτη μεταφέρουν από τα άλλα μέτωπα τις επίλεκτες δυνάμεις των αλεξιπτωτιστών. Το κέντρο βάρος της επίθεσης στρέφεται στα δυτικά της Κρήτης, με σκοπό να καταληφθεί το αεροδρόμιο του Μάλεμε, για να μπορούν μετά να προσγειωθούν τα γερμανικά μεταγωγικά αεροπλάνα. Οι αρχικές απώλειες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών είναι τρομακτικές, κατορθώνουν όμως να καταλάβουν το Μάλεμε. Η πτώση της Κρήτης είναι πια γεγονός. 'Όμως οι Γερμανοί για να υποτάξουν την Κρήτη έχασαν έναν ολόκληρο μήνα με αποτέλεσμα να αργήσει να ξεκινήσει η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα για την κατάληψη της Σοβιετικής 'Ένωσης, και να τους προλάβει ο βαρύς ρωσικός χειμώνας πριν κατορθώσουν να κάμψουν την αντίσταση του Σοβιετικού στρατού.

Ξεκίνημα της Εθνικής Αντίστασης

Το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από το βράχο της Ακρόπολης

Ο αγκυλωτός σταυρός, το σύμβολο του φασισμού και της θηριωδίας, κυμάτιζε στην Ακρόπολη των Αθηνών. Δύο παλικάρια, ο ένας Λευκαδίτης και ο άλλος Ναξιώτης, γείτονες και φίλοι, που έμεναν στην Πλάκα, αντίκριζαν καθημερινά το κόσμημα της ανθρωπότητας, το σύμβολο της δημοκρατίας να βιάζεται από τη γερμανική σημαία. Και στο νου των δύο παλικαριών καρφώθηκε μια τρελή, μια παράτολμη ιδέα. Έτσι κι αλλιώς ο φόβος και η δειλία δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικά της νιότης.

Ο Απόστολος Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος, 17χρονα παλικάρια τότε, αποφάσισαν στις 30 Μαΐου 1941, να κατεβάσουν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία, το σύμβολο του Γ' Ράιχ. Και το κατάφεραν. Κατόρθωσαν να εξευτελίσουν τη γερμανική φρουρά και να χαμογελάσουν τα χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων, που υπό το βάρος της ναζιστικής θηριωδίας, κόντευαν να χάσουν την ελπίδα.

Αυτή η πράξη των δυο γενναίων παλικαριών έδωσε το έναυσμα για την οργάνωση της εθνικής αντίστασης.  Πήρε το πνεύμα της αντίστασης μορφή, οργάνωση, απόχτησε αμέτρητες στρατιές πολεμιστών που έδωκαν το αίμα, την ζωή και την ψυχή τους σε τούτον τον υπέρτατον αγώνα για απελευθέρωση από το ναζιστικό ζυγό.
Η εθνική αντίσταση έλαβε σάρκα και οστά παντού σ’ όλες τις πόλεις και χωριά της σκλαβωμένης Ελλάδας.  Οι Έλληνες βγήκαν εκ νέου αντάρτες στα βουνά και πολέμησαν με νύχια και με δόντια τον κατακτητή.

Στη προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν ολοένα αυξανόμενη εθνική αντίσταση, οι Γερμανοί εκτέλεσαν ουκ ολίγους αγωνιστές, έκαψαν χωριά και προέβησαν σε αναρίθμητες θηριωδίες.  Το φρόνημα του Έλληνα όμως δεν κάμφθηκε.  Το αντάρτικο ενισχύθηκε με την ίδρυση των ομάδων του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ και έχει να επιδείξει ως κορυφαία στιγμή του την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου το Σεπτέμβριο του 1942

Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου

Το Σεπτέμβριο του 1942 Αγγλικό κλιμάκιο με αρχηγό το συνταγματάρχη Μάγερς αποβιβάζεται κρυφά στην Ελλάδα, έρχεται σε επαφή με τις διάφορες ανταρτικές ομάδες και κατορθώνει να συντονίσει τις ενέργειες τους.  Αποτέλεσμα του συντονισμού αυτού ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Στην ανατίναξη έλαβαν μέρος 120 άντρες του Ε.Α.Μ., 65 του Ε.Δ.Ε.Σ. και 12 Άγγλοι κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Άρη Βελουχιώτη και Ναπολέοντα Ζέρβα.

Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου καθυστέρησε για αρκετές εβδομάδες τον ανεφοδιασμό των Γερμανών που μάχονταν στην Αφρική για ένα τουλάχιστον πολύτιμο μήνα, έδωσε το έναυσμα να φουντώσει το αντάρτικο στα βουνά της Ρούμελης, ανύψωσε το ηθικό των Ελλήνων και καταξίωσε τον ένοπλο αγώνα στη συνείδηση των συμμάχων.

Η απελευθέρωση



Μετά τις ήττες της στα κύρια μέτωπα με τις συμμαχικές δυνάμεις, η Γερμανία αναγκάζεται να συνθηκολογήσει. Μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής κατοχής η Ελλάδα πανηγύρισε την ελευθερία της. Στις 18 Οκτωβρίου του 1944 επέστρεψε στην Αθήνα και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό το Γεώργιο Παπανδρέου που ύψωσε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης την ελληνική σημαία..  Επιτέλους η Ελλάδα ήταν και πάλι ελεύθερη!

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ  : http://www.akida.info

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΒΙΒΛΙΩΝ

----------------------------

Ο Διευθυντής και οι εκπαιδευτικοί του Δημοτικού Σχολείου Πολιχνίτου, αισθάνονται
την ανάγκη
να ευχαριστήσουν θερμά για την ευγενή προσφορά βιβλίων στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας τους:
------------------------------
  • Την κυρία Συκά - Παναγιώτου Μαρία (στη μνήμη του πατέρα της Στυλιανού Συκά του Βασιλείου).
  • Τον Πάτιο Κωνσταντίνο του Ζήση.
Τέτοιες ενέργειες είναι ευπρόσδεκτες, επαινετές  αλλά και απαραίτητες, για να μπορέσουκμε να λειτουργήσουμε, σε εποχές σαν αυτή που ζούμε, σε καιρούς που ο εθελοντιμός και η προσωπική προσφορά μας κρατά όρθιους.

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ

Από την εθελοντική ομάδα εργασίας του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου μας 
έχουν γίνει κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα  οι παρακάτω εργασίες
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  • Επισκευή μπασκέτας.
  • Βάψιμο μασκέτας.
  • Καθαρισμός σχολείου.
  • Κλάδεμα δένδρων σχολείου.
  • Επισκευή πόρτας γυμναστηρίου.
  • Επισκευή των του τερμάτων γηπέδου.
  • Επισκευή της περίφραξης - συρματοπλέγματος γηπέδου,
  • Επισκευή κάγκελων κεντρική εισόδου,
 ΑΚΟΜΗ ΕΓΙΝΕ
  • Γραφείο συλλόγου.
  • Δενδροφύτευση.
  • Καθαρισμός από τα μπάζα στην είσοδο.
  • Βάψιμο και επισκευή πινακίδας γυμναστηρίου.
ΑΚΟΜΗ
  • Έγινε επισκευή οργάνων στην παιδική χαρά - εκτός σχολείου- .

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

«Παντέχνου πυρός σέλας. - Λαμπερές ιστορίες φωτιάς»


Σε συνέχεια της δήλωσης συμμετοχής του σχολείου μας στο πρόγραμμα εκπαιδευτικού χαρακτήρα, του Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α και ιδιαιτέρα στη δράση «Παντέχνου πυρός σέλας. - Λαμπερές ιστορίες φωτιάς» που διοργανώνει η 14η Ε.Β.Α, το σχολείο μας (Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη με τους εκπαιδευτικούς των), επισκέφτηκε την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου το Βυζαντινό Εκκλησιαστικό Μουσείο Μυτιλήνης και το Κάστρο της Μυτιλήνης.
Εκεί αναφερθήκαμε στη φωτιά και στη σχέση της διαχρονικά με τον άνθρωπο μελετώντας επιλεγμένα εκθέματα.
·     Μεταβυζαντινή φορητή εικόνα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου – Μέλλουσας Κρίσης,  με τον πύρινο ποταμό.
·     Επιλεγμένα εκθέματα που έχουν σχέση με τη φωτιά.
o     Κεραμικά και νομίσματα.
o     Όπλα και κανόνια.
Η φωτιά διαχρονικά προξενεί και  όφελος αλλά και ζημιά στον άνθρωπο. Είναι πρόξενος ζωής σ’ αυτόν αλλά και θανάτου.
Όλα αυτά μελετήσαμε αλλά και εκφράσαμε μέσα από ζωγραφική  στην επίσκεψή μας αυτή.






ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΙΝΑΚΙΔΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ


Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΜΕΛΛΟΥΣΑ - ΚΡΙΣΗ

Μεταβυζαντινή φορητή εικόνα από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πολιχνίτου. Φιλοτεχνημένη, σύμφωνα με τη σχετική επιγραφή, από τον Κερκυραίο ζωγράφο Πέτρο το 1786.
Διαστάσεις: ύφος 2,14 μ., πλάτος 1,76 μ. και πάχος 0,025 μ.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εικόνας αυτής και γενικότερα της τέχνης του εν λόγω ζωγράφου είναι η μικρογραφική και διεξοδική εκτέλεση του θέματος, η σύνθεση και η εικονογραφική δομή του, η τόλμη της φαντασίας και τα έντονα χρώματα. Αξιοσημείωτος είναι, επίσης, ο λαϊκός χαρακτήρας της ζωγραφικής του τέχνης με την όχι και τόσο επιμελημένη απόδοση προσώπων και πτυχώσεων των ενδυμάτων. Η βαθιά πίστη του αποδεικνύεται εκτός των άλλων και από τη γνώση ρήσεων του Ευαγγελίου, τις οποίες ωστόσο αναγράφει. ανορθόγραφα.
Η παράσταση χωρίζεται σε τρία διακριτά τμήματα. Στο κεντρικό απεικονίζεται ο Χριστός ένθρονος κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του, με την Παναγία και τον Ιωάννη Πρόδρομο να Τον πλαισιώνουν σε στάση δέησης. Ακολουθούν οι απεικονίσεις της ετοιμασίας του θρόνου Του, με τον Αδάμ και την Εύα εκατέρωθεν αυτού να μετανοούν γονυπετείς, και ο ζυγός της δικαιοσύνης.
Αριστερά και δεξιά του Χριστού, της Παναγίας και του Ιωάννη Προδρόμου εικονίζονται, από επάνω προς τα κάτω, τηρώντας την ιεραρχία, άγγελοι, οι Δώδεκα Προφήτες και οι Απόστολοι - διαταγμένοι ανά έξι στην κάθε πλευρά -, ιερείς και ιεράρχες, μάρτυρες και βασιλείς, γυναίκες όσιες και μάρτυρες, όσιοι και δίκαιοι.
Στο αριστερό προς τον θεατή τμήμα και κάτω από τους προαναφερθέντες απεικονίζεται ο Παράδεισος, όπου βρίσκεται η Αγία Τριάδα. Έξω από αυτόν εικονίζονται σε στάση δέησης οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, Ιεράρχες, άγιοι, όσιες και μάρτυρες, ο Άγιος Κωνσταντίνος και η Αγία Ελένη. Από τον Παράδεισο τρέχουν τέσσερις ποταμοί, που χύνονται στη θάλασσα. Τρεις μορφές έχουν ήδη αναστηθεί από τους τάφους τους.
Η παραστατικότητα και η ένταση της φαντασία: με τις οποίες απεικονίζονται η Κόλαση και ο πύρινος ποταμός της, είναι ενδεικτικές του φόβου ποι. αι^ιή προκαλούσε και όφειλε να προκαλεί. Η Κόλαση, «το πυρ το εξώτερον», έχει ταυτιστεί με το στοιχείο της φωτιάς, το οποίο οδηγεί σε αυτή και βασανίζει φριχτά όσους χριστιανούς έχουν περιπέσει σε αμαρτήματα. Η κάθαρση μέσω της φωτιάς, η οποία συχνά απαντά στην αρχαία ελληνική θρησκεία μετατρέπεται στη χριστιανική θρησκεία σε τιμωρία και γίνεται εφιάλτης και ανασταλτικός παράγοντας για όσους επιδίδονται στην αμαρτία.

Ισμήνη Κουνέλη-Παρασχάκη Αρχαιολόγος 14ης Ε.Β.Α.








ΜΕΤΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΘΕΡΑΠΟΝΤΑ
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ




















ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΙΝΑΚΙΔΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ


ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΚΕΡΑΜΙΚΗ

Ο δημιουργικός συνδυασμός των τεσσάρων βασικών στοιχείων της φύσης, της γης, του νερού, του αέρα και της φωτιάς, υπήρξε καθοριστικός για μία από τις σημαντικότερες εκφράσεις του ανθρώπινου πολιτισμού: την κεραμική.
Από τα νεολιθικά χρόνια μέχρι και τουλάχιστον τη δεκαετία του 1950 στην Ελλάδα, οπότε άρχισε να αντικαθίσταται από το πλαστικό, η κεραμική δημιουργεί τα απαραίτητα σκεύη για την καθημερινή ζωή και ταυτοχρόνως αποτελεί τρόπο έκφρασης με τα ποικίλα σχήματα και τη διαφορετική διακόσμησή τους.
Η όπτηση των κεραμικών προϊόντων, δηλαδή το ψήσιμό τους σε ειδικά κατασκευασμένους κλίβανους, όπου αναπτύσσεται ελεγχόμενη από τους κεραμείς θερμοκρασία, τα σταθεροποιεί και καθορίζει την ποιότητά τους και την αντοχή τους στη χρήση και τον χρόνο.
Στις προθήκες εκτίθενται δείγματα κεραμικής βυζαντινής, μεταβυζαντινής και οθωμανικής περιόδου, τα οποία προέρχονται από το Κάστρο Μυτιλήνης.
Χαρακτηριστική τεχνική της βυζαντινής και μεταβυζαντινής κεραμικής είναι η εφυάλωση. Πρόκειται για μία τεχνική που υιοθετείται στο Βυζάντιο μετά τον 9ο αιώνα μ.Χ. και έχει δώσει λαμπρά δείγματα κεραμικής τέχνης. Μετά την όπτησή τους τα αγγεία αλείφονται με λεπτή ρευστή στρώση γυαλιού, σε διάφορα χρώματα και κοσμούνται με ποικίλα εγχάρακτα και γραπτά σχέδια. Στη συνέχεια τοποθετούνται ξανά στον κεραμικό κλίβανο, προκειμένου να σταθεροποιηθεί το γυαλί. Χρησιμοποιούνταν και ως χρηστικά, δηλαδή για καθημερινή χρήση, και ως διακοσμητικά αγγεία. Η τεχνική εφυάλωσης χρησιμοποιείται έως και σήμερα λόγω της αισθητικής και πρακτικής αξίας της.
Από την οθωμανική περίοδο εκτίθενται καπνοσυρίγγια, δηλαδή πίπες καπνίσματος. Η σχέση τους με τη φωτιά είναι διττή. Αφ' ενός απαιτείται η φωτιά για την κατασκευή τους, όπως σε κάθε είδος κεραμικής, αφ' ετέρου είναι απαραίτητη για να ανάψει ο καπνός που τοποθετείται μέσα και να επιτευχθεί με αυτόν τον τρόπο ο λόγος δημιουργίας τους. Κοσμούνται συχνά με εγχάρακτα σχέδια.




ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

Στα εργαστήρια κοπής νομισμάτων οι τεχνίτες, αναπτύσσοντας υψηλές θερμοκρασίες μέσω της φωτιάς, έλιωναν το μέταλλο και στη συνέχεια το χύτευαν. στη συνήθως πήλινη πλάκα παραγωγής. Πρόκειται για μια πλάκα με οπές, όπου το μέταλλο αποκτούσε κυκλική μορφή, την πρώτη του, δηλαδή, διαμόρφωση ως νόμισμα. Στη συνέχεια και αφότου το μέταλλο είχε κρυώσει και σταθεροποιηθεί αρκετά, με τη βοήθεια λαβίδας το τοποθετούσαν στον άκμονα και το σφράγιζαν, ώστε να αποκτήσει τις επιθυμητές παραστάσεις στις όψεις του. Η τεχνική αυτή, με την οποία κόβονταν τα λεγάμενα «παιστά», δηλαδή χτυπητά, νομίσματα, επεβίωσε μέχρι και τη νεώτερη εποχή, οπότε και αντικαταστάθηκε από τη χρήση πρέσας.
Για τους Βυζαντινούς τα νομίσματα - χρυσά, α;/υρά και χάλκινα - είχαν πρακτική αξία και η αισθητική τους δεν απασχολούσε ιδιαίτερα. Απεικόνιζα, σε αυτά τα σύμβολα του χριστιανισμού και τις μορφές των αυτοκρατόρων.
Αντιθέτως, τα νομίσματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, καθώς η μουσουλμανική θρησκεία είναι ανεικονική, δηλαδή δεν επιτρέπει την απεικόνιση ανθρώπινης μορφής ή ζώου, έφεραν μόνο το όνομα του Σουλτάνου, τη χρονολογία κοπής και ρητά από το Κοράνι - το ιερό βιβλίο του Ισλάμ. Ήταν από χρυσό και άργυρο.
Στην προθήκη εκτίθενται νομίσματα, τα οποία βρέθηκαν στο Κάστρο Μυτιλήνης και καλύπτουν μια ευρεία περίοδο, από τα ρωμαϊκά έως και τα νεώτερα χρόνια.





Ζωγραφίζοντας...


Παρακολουθώντας τα εκθέματα...



















ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Η φωτιά χρησίμευσε από πολύ νωρίς στην ιστορία  της ανθρωπότητας για την κατασκευή όπλων, αλλά και χρησιμοποιήθηκε αυτούσια ως όπλο. ανθρώπινο γένος συνδύασε με αυτόν τον τρόπο τις αντιφατικές έννοιες της δημιουργίας και της καταστροφής.
Από τα αρχαία χρόνια, μέχρι και σήμερα, κατασκευάζονται όπλα από μέταλλο, χαλκό και σίδηρο, για την επεξεργασία του οποίου είναι απαραίτητο το στοιχείο της φωτιάς. Σε ειδικά διαμορφωμένα εργαστήρια, τα χυτήρια μετάλλου, η φωτιά χρησιμοποιείται για να αποκτήσει το μέταλλο ρευστή μορφή και να είναι, ως εκ τούτου, εύπλαστο. Εγχειρίδια, ξίφη, αιχμές βελών και δοράτων, κανόνια, πυροβόλα όπλα, ασπίδες, κράνη, πανοπλίες συμβάλλουν στην άμυνα και την επίθεση απέναντι στους κινδύνους που απειλούν την α\ ίρώπινη ζωή.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο, και συγκεκριμένα προς το τέλος του 7ου αιώνα μ.Χ., εφευρέθηκε ένα πανίσχυρο για την εποχή όπλο, το περίφημο "υγρό πυρ". Η ακριβής σύστασή του δεν είναι γνωστή, καθώς καλυπτόταν από μυστικότητα. Σίγουρα περιείχε εύφλεκτη ύλη και το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν έσβηνε σε επαφή με το νερό, αντιθέτως ενισχυόταν. Ήταν σε ρευστή μορφή, όπως υποδηλώνει το όνομά του, και εκτοξευόταν, όταν η χρήση του γινόταν σε ναυμαχίες, συνήθως από σίφωνες, δηλαδή σωλήνες ειδικά προσαρμοσμένους στα πολεμικά πλοία. Με τη χρήση του υγρού πυρός ο Λέων Γ' Ίσαυρος κατέστρεψε τον αραβικό στόλο που απειλούσε την Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 8ου αιώνα μ.Χ.
Από τον 14ο αιώνα μ.Χ. εξαπλώνεται η χρήση της πυρίτιδας και αλλάζει τα δεδομένα της πολεμικής τεχνολογίας. Κατασκευάζονται τα πρώτα πυροβόλα όπλα και τα οχυρωματικά τείχη τροποποιούνται και ενισχύονται, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις νέες αμυντικές ανάγκες. Το 1452, ο Ουρβανός, ένας Ούγγρος χύτης κανονιών, φθάνει στην Κωνσταντινούπολη και προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο. Η πενιχρή όμως αμοιβή, που εκείνος έχει τη δυνατότητα να του δώσει, τον οδηγεί στην αυλή του Μεχμέτ Β', γνωστού ως Μωάμεθ Πορθητή. Ο Ουρβανός, στο αντίπαλο πλέον στρατόπεδο, κατασκευάζει τα κανόνια που θα πλήξουν τα τείχη της Κωνσταντινούπολης και θα οδηγήσουν στην άλωσή της το 1453.

Ισμήνη Κουνέλη-Παρασχάκη Αρχαιολόγος 14ης Ε.Β.Α.